Krentz Jayne Ann Od drugiego wejrzenia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nej z ławek, a na głowie miał spłaszczony kapelusz nasunięty na
oczy. Z daleka mógł uchodzić za kogoś obserwującego grupkę
chłopców, którzy grali w piłkę.
Pół godziny pózniej Edward sprowadził, choć niechętnie,
latawiec na ziemię. Gabriel pokazał mu, jak go złożyć, tak by
ogon i sznurek nie splątały się ze sobą.
- Ale się świetnie bawiłem! - Edward był rozpromieniony.
- Mój latawiec był dziś najlepszy w całym parku. Fruwał wyżej
niż wszystkie inne i nie zaczepił o żadne drzewo.
- Doszedłeś już do wprawy i wiesz, jak się z nim obchodzić?
- Gabriel kątem oka zauważył, że mężczyzna wstał z ławki i po�
dążył powoli ich śladem.
Gdy zbliżali się już do Sutton Lane, człowiek w brązowym
płaszczu nadal dyskretnie towarzyszył im, choć pozostawał
w pewnej odległości. Kiedy znalezli się pod samym domem, ot�
worzyła im pani Trench.
- O, panicz Edward wrócił! - Uśmiechnęła się. - Czy do�
brze się panicz bawił na tej wyprawie z latawcem?
-Wspaniale! - Edward, trzymając ostrożnie latawiec oby�
dwiema rękami, spojrzał na Gabriela. - Dziękuję panu, sir.
Może byśmy jeszcze kiedyś poszli razem do parku?
Gabriel rozwichrzył mu włosy ręką.
- Nie widzę przeszkód.
- A może zagramy wieczorem w karty? Amelia i ja jesteśmy
w tym bardzo dobrzy.
- Zobaczymy.
Edward z rozradowaną miną wbiegł pędem na schody.
168
Gabriel zwrócił się do pani Trench:
- Proszę powiedzieć pani Jones, że wrócę za chwilę. Mam
coś do załatwienia.
- Pani Jones jest w salonie, sir, zaraz ją powiadomię.
Gabriel zbiegł ze schodów i podążył wzdłuż ulicy energicz�
nym krokiem. Człowiek w brązowym płaszczu musiał przy�
spieszyć, żeby nie stracić go z oczu.
Za rogiem Gabriel skręcił raptownie w prawo. Gdy był
już pewien, że człowiek w brązowym płaszczu nie może go
dostrzec, skręcił w wąskie przejście wiodące do tylnych drzwi
między dwoma rzędami budynków. Przywarł do ściany i cze�
kał.
Chwilę pózniej człowiek w brązowym płaszczu mijał wylot
pasażu z wielce zaniepokojoną miną. Gabriel schwycił go za ra�
mię, wciągnął w przejście i trzepnął nim o ceglany mur.
- Co pan, u diabła, robisz? - stęknął tamten. Wytrzeszczył
jednak oczy ze zdziwienia, kiedy w dłoni Gabriela ujrzał pisto�
let.
- Czemu pan za mną szedł? - spytał Gabriel.
- Nie wiem, o czym pan mów. - Mężczyzna jak zahipnoty�
zowany wpatrywał się w broń. - Słowo daję!
-W takim razie na nic mi się pan nie przyda.
Mężczyzna w brązowym płaszczu rozdziawił usta.
- Nie może mnie pan zastrzelić!
- A to dlaczego?
- Nie ma pan prawa! Nie zrobiłem nic złego.
- Niech no się pan jaśniej wyrazi.
- Szedłem po prostu do pracy. - Mężczyzna w brązowym
płaszczu skulił się. -Wie pan, ja jestem fotografem.
- Nie widzę, żeby miał pan ze sobą kamerę.
- Fotografowie nie zawsze chodzą po ulicy z kamerą w ręce.
- Istotnie, to prawda. Ale dowiedziałem się niedawno, że
czasami chodzą po ulicy z kamerą ukrytą w kapeluszu! - Gabriel
169
zdarł mu spłaszczone i znoszone nakrycie głowy. Wewnątrz nie
było jednak kamery.
- Ejże, proszę pana... - wychrypiał człowiek w brązowym
płaszczu - pan nie może...
U wylotu pasażu pojawiła się jakaś postać.
Gabriel i człowiek w brązowym płaszczu odwrócili się ku
niej: Gabriel zirytowany tym, że ktoś mu przeszkodził, czło�
wiek w brązowym płaszczu w nadziei na ratunek.
- Panie Jones! - Venetia podeszła do nich szybkim krokiem,
unosząc rąbek czarnej sukni, tak by nie zetknęła się z brukiem.
- Co się tu właściwie dzieje? Pani Trench mówiła mi, że miał
pan coś do załatwienia, ale ja się obawiam, iż to jakiś podejrzany
interes!
- Zwietnie mnie pani zna.
Venetia dopiero wtedy dostrzegła pistolet.
-Panie Jones!
Gabriel westchnął.
- Stanowczo powinna pani przywyknąć do mówienia mi po
imieniu. - Wskazał na człowieka w brązowym płaszczu. - Czy
zna pani tego mężczyznę?
- Oczywiście! - Venetia skinęła głową w ukłonie. - Dobry
wieczór, panie Swinden.
Swinden nerwowo pomacał swój kapelusz.
- Prześlicznie pani wygląda, jak zwykle.
- Dziękuję. - Venetia spojrzała ostro na Gabriela.
- O co tu chodzi?
- Właśnie pytałem pana Swindena o to samo. Zledził w par�
ku Edwarda i mnie, kiedy puszczaliśmy latawca, a potem szedł
za nami aż do domu. Wydało mi się to bardzo podejrzane.
- Co za straszne nieporozumienie, pani Jones! - jęknął
Swinden, zwracając się do Venetii. - Przypadkowo znalazłem
się w tej okolicy, kiedy spacerowałem sobie, żeby zażyć świeże�
go powietrza, a pan Jones z miejsca doszedł do wniosku, że go
śledziłem!
170
- Proszę mi wybaczyć, panie Swinden, ale i mnie się to wy�
daje dziwne - wycedziła Venetia. - Przecież mieszka pan cał�
kiem gdzie indziej.
Swinden odchrząknął.
- Mam tutaj klienta.
- Gdzie on mieszka? - spytał Gabriel.
Na twarzy Swindena odmalowało się zakłopotanie.
-On. . . eee...
- A więc żadnego klienta pan tu nie ma.
- Nie mogłem odszukać jego domu - stęknął Swinden.
Obecność Venetii dodała mu pewności siebie, pomyślał Ga�
briel. Bez wątpienia doszedł do wniosku, że póki ona tu jest, nic
mu nie grozi.
- W takim razie - chwycił go za ramię - proszę mi pozwo-
lić, żebym pana odprowadził do lepiej mu znanej części miasta.
Znam drogę na skróty. Wprawdzie wiedzie ona przez dość nie�
bezpieczne dzielnice, odległe uliczki i wokół doków, ale proszę
się nie bać, mam przecież ze sobą pistolet.
- Och, nie! - Swinden zatrząsł się ze Strachu. - Nigdzie
z panem nie pójdę! Niech się pani na to nie zgadza, pani Jones!
Błagam panią!
-A może pan po prostu odpowie mężowi na jego pytania?
- spytała słodkim tonem Venetia. - Jeśli tak, nie pozwolę mu
pana skrzywdzić.
Gabriel uniósł brwi, ale powstrzymał się od komentarzy.
Swinden wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć.
- Chciałem się tylko dowiedzieć, czy zna pan nazwisko no�
wego klienta Burtona. Nie może mi pan nic zarzucić - wyją�
kał.
-Jakiego klienta? - Gabriel zaczął rozumieć.
Swinden westchnął z rezygnacją.
-Jakiś czas temu Burton postanowił rozkręcić swój interes.
Nigdy nie miał wielkiego szczęścia, jeśli chodzi o artystyczny
światek i portrety, rozumie pan. Ale jakieś dwa tygodnie temu
171
zaczął używać bardzo zmyślnej ukrytej kamery. Spytałem go,
skąd na nią miał. A on na to, że trafił mu się bardzo zamożny
klient, który go najął do śledzenia i fotografowania kogoś.
- Mówił panu coś o tej swojej nowej specjalności? - spytał
Gabriel.
Swinden skinął twierdząco głową.
- Burton był dumny z tych swoich nowych sukcesów. Prze�
chwalał się nimi.
- Był pan z nim zaprzyjazniony?
Pytanie zbiło Swindena z tropu.
- Burton nie miał żadnych przyjaciół, ale owszem, byłem
jego dobrym znajomym. Poznaliśmy się bliżej, gdy zaczęliśmy
zajmować się tym fachem. Na początku pracowaliśmy razem.
Niezle wtedy zarabialiśmy na fotografiach z duchami.
- Zdaje się, że kiedyś było to zyskowne zajęcie?
-W rzeczy samej. - Swinden zasępił się. - Przez ładnych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pobieranie * ebook * download * do ÂściÂągnięcia * pdf