[ Pobierz całość w formacie PDF ]
tymże samym Wieczerniku zstąpił przyobiecany Duch Zwięty, jak to czytamy w
Dziejach Apostolskich: I wszyscy zostali napełnieni Duchem Zwiętym, i zaczęli mówić
obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz. 2, 4), doprowadzając ten
sposób do jedności ludy rozproszone i ofiarując Ojcu pierwociny wszystkich
narodów 18.
Związek pomiędzy zapowiedzią i obietnicą Chrystusa a tym wydarzeniem jest
wyrazny. Jesteśmy po prostu świadkami pierwszego i podstawowego wypełnienia się
obietnicy Parakleta. Przychodzi On zostaje posłany od Ojca po odejściu
Chrystusa, za cenę tego odejścia. Było to naprzód odejście przez śmierć krzyżową,
z kolei zaś czterdziestego dnia po zmartwychwstaniu poprzez chrystusowe
wstąpienie do nieba. Jeszcze w momencie wniebowstąpienia Chrystus nakazał
apostołom nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca ; wkrótce
zostaniecie ochrzczeni Duchem Zwiętym , gdy Duch Zwięty zstąpi na was,
otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w
Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1, 4. 5. 8).
Te ostatnie słowa były poniekąd tylko echem czy przypomnieniem zapowiedzi z
Wieczernika. W dniu Pięćdziesiątnicy zaś zapowiedz ta spełniła się z całą
dokładnością. Oto, działając pod wpływem Ducha Zwiętego, którego Apostołowie
otrzymali podczas modlitwy w Wieczerniku, występuje wobec zgromadzonej na
święto różnojęzycznej rzeszy Piotr i przemawia. Mówi o tym, czego z pewnością nie
odważyłby się powiedzieć uprzednio: Mężowie izraelscy (...) Jezusa Nazarejczyka,
Męża, którego posłannictwa Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i
znakami (...) tego Męża, który z woli, postanowienia i przewidzenia Bożego został
wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go,
zerwawszy więzy śmierci, gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim (Dz 2,
22-24).
Jezus przepowiedział i obiecał: On będzie świadczył o Mnie. Ale wy też świadczycie .
W pierwszym jerozolimskim przemówieniu Piotra świadectwo owo znajduje swój
wyrazisty początek: jest świadectwem o Chrystusie ukrzyżowanym i
zmartwychwstały, Zwiadectwem Duch-Parakleta i apostołów. Równocześnie zaś, w
samej treści tego pierwszego świadectwa, Duch Prawdy przez usta Piotra
przekonywa świat o grzechu: o tym przede wszystkim grzechu, jakim jest odrzucenie
Chrystusa aż po wyrok śmierci, aż po Krzyż na Golgocie. Wypowiedzi analogicznej
treści powtórzą się, wedle zapisu Dziejów Apostolskich, przy innych sposobnościach i
na różnych miejscach (por. Dz 3, 14 n.; 4, 10. 27 n.; 7, 52; 10, 39; 13, 28 n. i in.).
31. Tak więc, poczynając od świadectwa jerozolimskiej Pięćdziesiątnicy, działanie
Ducha Prawdy, który przekonywa świat o grzechu odrzucenia Chrystusa, jest w
sposób organiczny zespolone z dawaniem świadectwom o tajemnicy paschalnej: o
tajemnicy Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego. W takim zaś zespoleniu samo owo
przekonywanie o grzechu odsłania swój zbawczy wymiar. Przekonywanie to
bowiem ma na celu nie samo oskarżenie świata ani tym bardziej jego potępienie.
Chrystus nie przyszedł na świat, aby go osądzić i potępić, lecz by go zbawić (por. J
3, 17; 12, 47). Uwydatnia się to już w pierwszym przemówieniu, kiedy Piotr mówi
donośnym głosem: Niech więc cały dom Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że
tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem (Dz 2,
36). Z kolei zaś, gdy zebrani pytają Piotra i Apostołów: Cóż mamy czynić, bracia? ,
słyszą odpowiedz: Nawróćcie się (...) i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa
Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a wezmiecie w darze Ducha
Zwiętego (Dz 2, 37).
W taki sposób przekonywanie o grzechu staje się równocześnie przekonywaniem o
odpuszczeniu grzechów w mocy Ducha Zwiętego. Piotr w swoim jerozolimskim
przemówieniu nawołuje do nawrócenia się, podobnie jak Jezus nawoływał słuchaczy
u początku swej mesjańskiej działalności (por. Mk 1, 15). Nawrócenie domaga się
[ Pobierz całość w formacie PDF ]