[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nimi, dopóki nie zjawia się Jenny, nie wręcza Laurze czeku i nie oznajmia:
-Grace, czas na kąpiel i do łóżka.
Podczas gdy dziewczynka protestuje, Laura spogląda na czek, na którym widnieje taka sama
suma jak zawsze - sto trzydzieści sześć dolarów.
-Nie mogę tego przyjąć. - Wyciąga rękę z czekiem w stronę kobiety. - Byłam dzisiaj cztery
godziny krócej.
Jenny kręci głową i cofa się o krok, wzbraniając się przed przyjęciem czeku.
-Nie moja sprawa - mówi. - Pani zostawiła, więc przekazuję.
-Daj spokój - wtrąca się Simon. - Schowaj czek do kieszeni i sprawa jest zamknięta.
Robi się zamieszanie. Laura nie wie, co zrobić, Jenny cofa się jeszcze bardziej, a Grace
zaczyna pochlipywać.
-Nie chcę, żebyś wychodziła - szlocha, chwytając opiekunkę za rękę.
Laura i Simon ustalili wcześniej, że zatają przed nią, że tego wieczoru odbywa się jakieś
przyjęcie. Gdyby Grace się dowiedziała, że Laura zostaje na imprezie, trudno byłoby ją
zagonić do łóżka.
-Może ja dzisiaj wykąpię Grace - proponuje Laura. - A potem opowiem jej bajkę na dobranoc.
Simon próbuje jej dawać jakieś znaki, ale ona się upiera. Zostając dłużej z małą, nie odrobi
wprawdzie nadpłaconych pieniędzy, ale i tak poczuje się lepiej, a poza tym zbliżająca się
impreza budzi w niej coraz większy niepokój.
-Przyjdę trochę pózniej - mówi cicho do Simona, kiedy jego siostra pędzi do łazienki i Laura
zostaje z nim sama.
Chłopak chce zaprotestować, ale w tym momencie zza okna dochodzą rozbawione głosy.
-Chyba masz już gości - mówi Laura. - Poczekam, aż Grace zaśnie, i do was dołączę.
Simon jest zawiedziony, daje jednak za wygraną i wychodzi.
19
-Dawno, dawno temu w pewnej wiosce żyła sobie dziewczyna. Była niezwykle
piękna, tak piękna, że o jej rękę starał się nawet leśniczy. W tamtych czasach leśniczy był nie
byle kim, matka dziewczyny nie mogła więc zrozumieć, że córka odrzuca jego zaloty.
Dziewczyna jednak była zakochana w kimś innym.
Górne światła w pokoju Grace są zgaszone, pali się tylko nocna lampka. Dziewczynka leży z
szeroko otwartymi oczami i wsłuchuje się w opowieść Laury.
-W biednym wieśniaku, który wcale nie był zwykłym wieśniakiem, tylko księciem
przebranym w proste ubrania. A w dodatku miał narzeczoną, córkę kurlandzkiego księcia.
-Kto to jest kurlandzki książę? - pyta zaciekawiona dziewczynka.
-To książę panujący w zamorskim księstwie zwanym Kurlandią.
-I co dalej? - popędza Grace.
-Zazdrosny leśniczy znalazł ukryte w lesie książęce ubrania, domyślił się, że należą one do
ukochanego dziewczyny, i postanowił się na nim zemścić. Kiedy we wsi zjawił się orszak, z
księciem Kurlandii i jego córką, leśniczy wyjawił oszustwo młodego księcia. A dziewczyna,
zrozpaczona, że została oszukana, odebrała sobie życie, używając do tego szabli ukochanego.
-Jak miał na imię ten książę? - pyta Grace zaspanym głosem.
-Albert.
-A ta dziewczyna?
-Giselle.
-Aadna bajka - mówi Grace, ziewając. - Ale trochę straszna.
Laura uśmiecha się; opowiedziała tylko pierwszy akt baletu. Straszne rzeczy - błędne ogniki
nad mogiłą Giselle, willidy wraz ich królową, przywołującą zjawy za pomocą magicznej
gałązki - wszystko to pojawia się dopiero w drugim akcie. Ale ona już go nie opowiada, bo
dziewczynka śpi.
Przypatruje się jej spokojnej buzi. Nie śpieszy jej się z odchodzeniem od dziecka. Simon jest
ze swoimi znajomymi. Laura kiedyś przyjazniła się z takimi ludzmi jak oni, ale nie wie, czy
wciąż do nich pasuje. W pewnym momencie słyszy cichy dzwięk, spogląda w stronę, z której
dochodzi, i w rozszerzającym się pionowym pasie światła między drzwiami a framugą
pojawia się głowa Simona.
Laura przykłada palec do ust, nakazując chłopakowi zachowanie ciszy, po czym ostrożnie
wstaje z brzegu łóżka, poprawia kołderkę Grace i bezszelestnie wychodzi z pokoju.
-Już się bałem, że nigdy nie przyjdziesz.
-Myślałam, że się skończy na jednej bajce. Niestety, nie udało się.
-Trzeba ją było postraszyć apokalipsą - żartuje Simon.
-O tym akurat zapomniałam, ale mówiłam jej równie straszne rzeczy.
-Na przykład?
[ Pobierz całość w formacie PDF ]